اپیدمیولوژی و شیوع تب کریمه کنگو ویروس تب خونریزی دهنده کریمه-کنگو

همان طور که در نقشه زیر دیده می‌شود، ویروس تب کریمه کنگو در ایران از 31 استان کشور در 26 استان به شکل اندمیک وجود دارد و در استان‌های سیستان و بلوچستان، اصفهان و خراسان رضوی شیوع بیشتری را نشان می‌دهد.

بر اساس آخرین مطالعه انجام گرفته در کشورمان، بیشترین میزان بروز عفونت در استان‌های شرقی کشور (بین سال‌های 2006 تا 2012) و در فصل تابستان اتفاق می‌افتد.

همان طور که در نقشه جهانی دیده می‌شود ویروس تب کریمه کنگو علاوه بر ایران در کشورهای آلبانی، ارمنستان، آذربایجان، بنین (کشوری در غرب آفریقا)، بوسنی هرزگوین، کرواسی، بلغارستان، جمهوری آفریقای مرکزی، جمهوری کنگو، چین، مصر، گرجستان، یونان، هند، عراق، قزاقستان، قرقیزستان، کنیا، ماداگاسکار، مالی، موریتانیا، نامبیا، نیجریه، عمان، پاکستان، روسیه، عربستان سعودی، سنگال، صربستان، آفریقای جنوبی، سودان، تاجیکستان، تانزانیا، ترکیه، ترکمنستان، عمارات متحده عربی، اوگاندا، اوکراین و زیمباوه ویروس تب کریمه کنگو به شکل بومی وجود دارد. از این رو مراکز مراقبت‌های بهداشتی می‌بایستی در صورت مشاهده علائم تب کریمه کنگو در افرادی که به این کشورها سفر کرده‌اند، احتمال ابتلا به CCHFV را نیز در نظر بگیرند. 

اما چه کسانی در معرض آلوده شدن با ویروس قرار دارند؟

دامداران، چوپانان و کارکنان کشتارگاه‌هایی که در مناطق اندمیک هستند در معرض خطر ابتلا به CCHF  یا همان تب کریمه کنگو قرار دارند. کارکنان مراقبت‌های بهداشتی در مناطق اندمیک از طریق تماس‌های محافظت نشده با خون‌های عفونی و مایعات بدن افراد مبتلا به CCHF، خود در معرض خطر ابتلا به عفونت هستند. مسافران بین المللی که در تماس با دام‌های مناطق اندمیک هستند نیز ممکن است در معرض خطر ابتلا قرار گیرند.

عفونت در تمام رده‌های سنی می‌تواند رخ دهد اما کمترین میزان بروز در کودکان و افراد مسن دیده شده است.